Α' ΕΠΑΘΛΟ TRIAL Τέταρτος γύρος: Άρτα 2 Μαΐου

Διαβάζουμε στο περιοδικό MOTOSPORT, τεύχος 43, Μάιος 1982

Παρά τα όσα ευχάριστα και ενθουσιώδη γράφαμε στο προηγούμενο τεύχος για την θαυμάσια αρχή πού έκανε το πρώτο έπαθλο Trial, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα στον τρίτο και τέταρτο αγώνα, αναγκάζοντάς μας να πιστέψουμε ότι σ' αυτή τη χώρα όλες οι καλές προσπάθειες μένουν στην ... προσπάθεια! Αιτία, για το Σπορ τής μοτοσικλέτας βέβαια, είναι ή «εξορία» του μακριά οπό την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη όπου κατοικούν και οι περισσότεροι οδηγοί. Αυτό έγινε με το Μότο Κρός, αυτό γίνεται και φέτος με το Trial. Στον πρώτο αγώνα (Αθήνα) υπήρχαν 39 συμμετοχές. Στον δεύτερο, στα Άσπρα Σπίτια, 32. Στον τρίτο, στη Πάτρα, το νούμερο κατέβηκε κι άλλο, φτάνοντας στις 28, για να πέσει στις... 16 στον τελευταίο αγώνα τής Άρτας, όπου μόνο μία κατηγορία τα 350 c.c. συμπληρώθηκε και μετράει στο έπαθλο.

Δεν είναι στη φύση μας να είμαστε απαισιόδοξοι αλλά αυτά τα στοιχεία μας αναγκάζουν να επισημάνουμε τον επερχόμενο κίνδυνο. Φοβόμαστε ότι όπως και το Moto Cross, το Trial θα μεταβληθεί σε ένα Σπορ για λίγους ειδικούς, πού λόγω επαγγέλματος ή κάποιας ειδικής εμπλοκής θα μπορούν να τρέχουν από τη μια άκρη τής χώρας στην άλλη για να ακολουθήσουν το έπαθλο. Έτσι το όμορφο αυτό Σπορ αντί να τραβήξει πολύ κόσμο θα παραμείνει υποτονικό και θα συντηρείται μόνο χάρη στην αγάπη και την υποστήριξη δυο δεκάδων πιστών. Το προτείνουμε; Το να καταργηθούν οι τρεις κλάσεις και να υπάρχει μόνο γενική κατάταξη, το να οργανωθούν αγώνες κοντά στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και αν είναι δυνατόν να γίνουν και σε τεχνική πίστα σε κάποια κεντρική πλατεία. Αν στον τέταρτο μόλις αγώνα οι συμμετοχές μειώθηκαν κατά 60% από ότι στον πρώτο, τότε τι θα γίνει στον τελευταίο: Εάν δεν γίνει κάτι τώρα, το Trial θα πέσει σε μαρασμό όπως δυστυχώς έγινε με όλες τις μορφές αγώνων μοτοσικλέτας στη χώρα μας.

Η ΑΛΜΑ Άρτας με αλυτάρχη τον πρόεδρο τής ΑΛΑΣ Θ. Πάγκαλο έστησε ένα όμορφο αγώνα πού ικανοποίησε τούς λίγους δυστυχώς αγωνιζόμενους. Οι ειδικές διαδρομές ήταν αρκετές (16) και αρκετά πρωτότυπες, μια και δεν περιελάμβαναν τα γνωστά φυσικά εμπόδια (βράχους, ποτάμια κτλ.) αλλά είχαν χαραχτεί σε χώμα πού είχε και αρκετή λάσπη από τις βροχές. Στην Άρτα ο Μιχελάκης ήταν και πάλι ο νικητής (τρίτη φορά σε τέσσερις αγώνες) με πολύ σκληρό συναγωνισμό όμως από τον Καλαμαρινό πού τερμάτισε δεύτερος με διαφορά ενός μόλις βαθμού ποινής. Ή έκπληξη του αγώνα ήταν ο Δ. Χούχλας (πρόεδρος τού Σ.Α.Τ.) πού έφερε την παλιά του Μοντέσα τρίτη αρκετά πίσω από τούς δύο πρώτους. Στις επόμενες θέσεις ήταν δύο ακόμα από τούς πολύ καλούς Έλληνες Τραϊαλίστες, οι Καμπούρης και Θεοχαρίδης. Όλοι οι παραπάνω είναι και οι οδηγοί πού έχουν διακριθεί περισσότερο σ' αυτούς τούς αγώνες στη μεγάλη κατηγορία, πού όπως φαίνεται είναι ή μόνη ικανή να συγκεντρώσει τον απαραίτητο αριθμό συμμετοχών για τη προσμέτρηση κάθε αγώνα στα έπαθλο.

Στη βαθμολογία προηγείται σημαντικά ο Μιχελάκης με 53 βαθμούς και ακολουθούν οι Καμπούρης 40, Θεοχαρίδης 39, Καλαμαρινός 24 καί Μπιρλιράκης 18. Σημειώνουμε ότι εάν ο Καλαμαρινός είχε τρέξει με 350 στους δύο πρώτους αγώνες, (ήρθε τέταρτος και τρίτος), τώρα θα είχε 42 βαθμούς και σημαντικές πιθανότητες να καλύψει τη διαφορά του από τον πρώτο. Για να λήξει το έπαθλο μένουν τρεις αγώνες συν ο αναβληθείς τού Α.Ο.Θ. πού δεν ξέρουμε αν θα γίνει σίγουρα Πιστεύουμε ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια γι' αυτό, ώστε διατηρήσει το έπαθλο το ενδιαφέρον του: Εάν γίνουν μόνο τρεις αγώνες ο Μιχελάκης δεν θα απειληθεί σοβαρά στη βαθμολογία μέχρι το τέλος, φτάνει να τερματίζει στην πρώτη τριάδα.

Σχετικές εικόνες:

Πηγή: Περιοδικό MOTOSPORT, τεύχος 43, Μάιος 1982 - Αρχείο Άγγελου Σινάνη

11 Απριλίου 1982 - Πάτρα

Διαβάζουμε στο περιοδικό MOTOSPORT, τεύχος 43, Μάιος 1982

Μετά τις σωστές διοργανώσεις των δύο πρώτων αγώνων, οι οδηγοί Trial είχαν μια οδυνηρή επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα, πηγαίνοντας στην Πάτρα για να συναντήσουν μια απαράδεκτη κατάσταση από οργανωτική άποψη πού λίγο έλειψε να οδηγήσει στην αποχώρησή τους και στην μα­ταίωση του αγώνα. Δεν συνηθίζουμε να ρίχνουμε ευθύνες από εδώ και από εκεί για ότι κακό συμβαίνει στο χώρο τής μοτοσικλέτας αλλά επί τέλους αυτές οι ευθύνες υπάρχουν και κάπου πρέπει να αποδοθούν! Γιατί στην Πά­τρα το μόνο καλό ήταν οι σωστά σχε­διασμένες ειδικές και τίποτε άλλο! Ο αγώνας γινόταν σε ένα ποτάμι μόνο και περιελάμβανε μόνο δυο γύρους με οκτώ ειδικές ο κάθε ένας! Οι κριτές ή­ταν εντελώς ακατάλληλοι και δεν μπο­ρούσαν να κάνουν ούτε στοιχειωδώς τη δουλειά τους. Ή λέσχη δεν είχε φροντίσει να βγάλει καρτέλες για κάθε οδηγό (όπου θα σημειώνονταν τα αποτελέσματα τής κάθε ειδικής) και τελικά ή λύση πού βρέθηκε ήταν να σημειώνει ο κάθε κριτής τις ποινές στη δική του κάρτα και ο οδηγός μετά την ειδική να κατεβαίνει και να... υπογράφει ότι συμ­φωνεί! Όμως δεν γίνονται έτσι οι αγώνες. Εάν ο Α.Ο.Π. είχε προβλήματα στο πρώτο του Trial, δεν είχε παρά να ζητήσει τη δουλειά τής Ε.Θ.Ε.Α. ή ακό­μα καλύτερα, του Σ.Α.Τ. Αλλά και ή Ε.Θ.Ε.Α. πριν δώσει τον αγώνα στη λέ­σχη έπρεπε να βεβαιωθεί ότι ή τελευ­ταία ήξερε τι είναι τέλος πάντων αυτό το Τράιαλ και πώς γίνεται. Το ότι δεν ματαιώθηκε ο αγώνας οφείλεται οπωσ­δήποτε στους οδηγούς πού σκέφτηκαν αρκετά ψύχραιμα ότι το νεογέννη­το Τράιαλ δεν μπορεί να δεχτεί τέτοιου είδους πλήγματα. Αλλά δεν πιστεύου­με ότι θα ανεχθούν ξανά κάτι τέτοιο, γιατί οι άνθρωποι αυτοί προπονούνται και πληρώνουν για να τρέχουν και όχι για να οργανώνουν αγώνες.

Στις ελάχιστες (αλλά όπως είπαμε πολύ όμορφες) ειδικές του αγώνα οι Θεσσαλονικείς οδηγοί Θεοχαρίδης και Καλαμαρινός πήραν τούς λιγότερους βαθμούς ποινής εμπρός από τούς Καμ­πούρη και Μιχελάκη. Εντύπωση έκανε ο νεαρός Ζάν Μάρκ Γκυγιώμ, πού με πολύ σωστό και επαγγελματικό τρόπο έφερε την μοτοσικλέτα του, μια τα­λαιπωρημένη Yamaha ΤΥ, στην πέμ­πτη θέση. Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Καλαμαρινός άφησε επί τέλους το παλιό και ακατάλληλο Aspes του για μια Montesa 349, αφού όμως έχασε στους προηγούμενους αγώνες αρκετούς βαθμούς, μια και οι καλές θέσεις πού έφερε δεν μετράνε στη μεγάλη κα­τηγορία αλλά στη μικρή. Ο Μιχελάκης δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και έπε­σε σε πλήθος σφαλμάτων, βασικά λό­γω βιασύνης. Οπωσδήποτε όμως πολλοί οδηγοί επηρεάστηκαν από τη μικρή έκταση τού αγώνα πού δεν τούς άφηνε περιθώρια για να εφαρμόσουν κάποιο σύστημα ή τακτική. Πιστεύομε ότι ο κανονισμός πρέπει να προβλέπει τέτοιες καταστάσεις και να ορίζει ένα μίνιμουμ ειδικών διαδρομών και γύ­ρων, για να μην βγει αύριο ή τάδε λέ­σχη και κάνει αγώνα με... πέντε ειδικές μια κι έξω! Ακόμα και επειδή ποτέ δεν είναι αργά, ας καταργηθούν οι κατηγο­ρίες, όπως γράψαμε στο προηγούμενο τεύχος, και νικητής κάθε αγώνα να εί­ναι αυτός πού μαζεύει τούς λιγότερους βαθμούς ποινής γιατί τελικά αυτός είναι ο καλύτερος και δεν είναι δί­καιο να παίρνει τούς ίδιους βαθμούς (στο έπαθλο) και κάποιος άλλος πού θα κερδίζει ίσως τη δική του κλάση αλλά με διπλάσιες ποινές. Εξ άλλου είναι αστείο να μιλάμε για κατηγορίες αφού στην Πάτρα ξεκίνησαν τρεις στα 50­125, πέντε στα 126-250 και 16 στα 251 - 350 όπου γίνονται οι μάχες και διεξάγε­ται το έπαθλο. Ψυχραιμία παιδιά! Γιατί δεν ακολουθούμε αυτά πού γίνονται στο εξωτερικό αλλά σκαρφιζόμαστε νέες καταστάσεις για πράγματα πού πρώτη φορά βλέπουμε;

Σχετικές εικόνες:

Πηγή: περιοδικό MOTOSPORT, τεύχος 43, Μάιος 1982 - Αρχείο Άγγελου Σινάνη.